آلومینیوم برنز
آلومینیوم برنز :
برنز آلومینیوم‌ها، آلیاژهایی از مس هستند که معمولاً ۷ تا ۱۵ درصد وزنی آلومینیوم، ۱ تا ۹ درصد آهن و همچنین دارای نیکل و منگنز نیز می‌باشند. آلیاژهایی با میزان آلومینیوم بیش از ۵/۹ درصد قابلیت عملیـات حرارتـی دارنـد و این مقوله در طراحی این آلیاژها مورد توجه قرار می‌گیرد. از روی دیاگرام تعادلی مس- آلومینیم استنباط می‌شود که حد حلالیت آلـومینیوم در مـس در دمـای انجماد برابـر ۴/۷ درصد می‌باشد که تدریجاً افزایش پیدا کرده و در دمای یوتکتوئید C°۵۶۵ به ۴/۹% می‌رسد.
وجود نقطه یوتکتوئید در این آلیاژ باعـث افـزایش اسـتحکام و سـختی آلیـاژ براثر عملیـات حرارتی می‌شود و آن‌ها را در رده مقاوم‌ترین آلیاژهای غیرآهنی قرار می‌دهد. بر اساس درصد آلومینیوم، برنزآلومینیوم ها به دودسته تقسیم می‌شوند:
- دسته اول: آلیاژهایی با میزان آلومینیم کمتر از ۱۰% که تقریباً نرم‌تر بوده و قابلیت عملیات حرارتی ندارند.
- دسته دوم: آلیاژهایی با ۱۰ تا ۱۵ درصد آلومینیم که بسیار مقاوم بوده و عملیات حرارتی برحسب مقدار آلومینیم تأثیر زیادی بر خواص مکانیکی و مقاومت به خوردگی آن دارد.
دسته‌بندی آلیاژهای آلومینیوم برنز در استاندارد UNS
|
ترکیب |
UNS NO |
|
Cu-Al-Ni-Fe-Si-Sn |
C60600 تا C64400 |
|
Cu-Al-Fe-Ni |
C95200 تا C95810 |
انواع عملیات حرارتی :
برنز آلومینیم‌ها ممکن است به یکی از روش‌های زیرعملیات حرارتی شوند:
- آنیل کردن
- نرمالیزه کردن
- کوئنچ کردن
- تمپر کردن یا تمپرآنیل
مهم‌ترین اهداف برای عملیات حرارتی این آلیاژ عبارت‌اند از:
- کاهش تنش‌های درونی،
- افـزایش چکش‌خواری،
- تنظـیم سختی و خواص کششی،
- بهبود مقاومت به خوردگی،
- بهبود خواص سایشی،
- کاهش قابلیت نفوذپذیری مغناطیسی (تنها آلیاژهای Ni-Fe-Al-Mn-Cu)